Andrea en Nicole, homestay

Afgelopen week had ik 2 moeizame dagen. Ik had twee keer lange dagen gelopen maar schoot weinig op. Dat kwam voor een deel omdat het terrein zwaarder was en de paden paadjes werden, maar vooral omdat ik vaak m'n route niet kon vinden. Zoals ik eerder schreef zijn er eigenlijk 3 dingen waaraan ik me vasthoud bij het volgen van de route. Dat is allereerst en belangrijkste de markering. Ten tweede het rode lijntje in mijn app, getekend op basis van een gpx bestand en als derde het pad, zie ik het lopen, is het voldoende uitgesleten om herkenbaar te zijn? Op deze dagen ging het vaak mis, de markering ontbrak op stukken of ik kon 'm niet vinden, de rode lijn op mijn kaart was alleen een lange rechte streep waar ik vaak naast liep (terecht of niet) en het paadje was niet te zien en was er soms ook echt niet. En als die 3 dingen dan allemaal ontbreken of onduidelijk zijn dan gaat het mis. En dat zoeken in zwaar terrein vreet energie.  Dan ga ik alle pijntjes voelen: de stekels aan m'n benen, m'n voeten, knie, schouders, rug enz. Het zijn de momenten waarop het in m'n eentje zijn ook het lastigste is. Dan is er niemand om je op te peppen of na een tijdje rust zegt 'zullen we weer'  en kost het moeite om toch vooruit te blijven gaan.

Die tweede dag kwam ik tegen de avond in een klein bergdorpje van zo'n 20 huizen waar 's zomers allemaal herders wonen, grote kudden schapen, een aantal koeien die net gemolken werden, wat paarden en veel blaffende en grommende honden.

Ik heb hier nu aardig wat honden meegemaakt, sommigen zijn heel lief maar je hebt er echt ook een aantal argressieve krengen bijzitten. Een keer liep ik langs een huis waar een hond aan de ketting lag. Hij zag me laat maar vloog toen op me af. Maatje grote berghond, ik deinsde achteruit, struikelde en viel maar gelukkig was zijn ketting niet lang genoeg om bij m'n benen te komen. 
In dat dorpje vroeg ik naar water, een man wees me de bron en met gevulde flessen wou ik weer verder lopen. Tot ik bedacht dat ik in dat dorpje misschien ergens kon slapen of m'n tent in een tuin op kon zetten. Ik had weinig zin om hier in de velden rond dat dorp te kamperen vanwege alle bewakingshonden. Terug naar die man die net bezig was zijn schapen in een kraal te zetten en gevraagd naar een slaapplek. Hij schudde z'n hoofd en keek langdurig norssig naar de grond, ik bleef nog wat hangen en hulpeloos kijken, misschien kwam er toch nog iets uit. Toen kwam zijn broer aangelopen (bleek later), ook hij zweeg maar wees achteloos naar een huis aan de rand van het dorp. Daar zat Nicole, een grote vent voor de deur, hij riep zijn vriendin, Andrea erbij en het bleek dat zij een soort homestay runnen. Wel te zien op Instagram, maar geen bordje bij de deur. Ik was meer dan welkom, avondeten werd gemaakt, koffie gezet en de fles wijn opengetrokken. Ik crashte op de bank en we hebben de hele avond gepraat over ons leven en hoe het is in Montenegro. Dit was hun weekendhuisje waar Nicole al van kindsaf kwam met zijn ouders. Hij had het 2 jaar geleden  overgenomen en uitgebouwd zodat er ook een gasten slaapkamer was. In de winter is het dorp leeg, veel te koud op 1600m hoogte, maar van Mei tot Oktober wonen de boeren hier met hun vee.  Economisch gezien hebben zij het niet makkelijk in Montenegro,  voor ons een goedkoop land maar beduidend duurder dan Bosnië.  Eigenlijk heeft iedereen hier anderhalve baan legde Andrea uit. Zij werkt fulltime op een school als en soort Remedial Teacher en daarnaast aan huis als psychotherapeut. Hij is elektricien bij de spoorwegen (er is 1 spoorlijn in het land) en daarnaast installateur voor waterleidingen. Het was ook de eerste douchebak die ik tegenkwam waar de afvoer niet lekte. Voor het uitvoeren van dat installatie werk moest hij wel regelmatig naar de dokter om een briefje te laten zien met rugklachten bij zijn 'echte' baas.
 De school betaalt Andrea 800 euro per maand, haar moeder werkt 6 lange dagen per week in een supermarkt voor 600 per maand. Het is verre van vetpot. De homestay was voor hen financieel gezien ook niet onbelangrijk. 

Met een warm gevoel en een stevig ontbijt ging ik de volgende dag weer vrolijk verder, het pad was breed, de markering aanwezig en Chaplin achtig zwaaiend met mijn stokken trok ik de bergen weer in en mijn dip uit. 

Gister heb ik mijn plan wat aangepast. Ik ben nu vlak bij de grens met Albanië maar van de kant waar ik dat land binnen wou gaan is eigenlijk geen pad. In de Via Dinarica-Facebook groep las ik dat het betekent dat je een hele dag aan het bushwacken bent door een dicht bos om de grens over te komen. Dat leek me teveel. In een café dicht bij die grens kwam ik een Engelse jongen tegen die hier vlinders bestudeerd. Met hem kon ik meerijden naar Plav, een stadje fraai gelegen aan een meer. In datzelfde café maakte ik een kort praatje met een ambulance chauffeur die daar aan het bier zat en in een volgend stadje waar ik met die Engelse jongen doorheen reed zagen we hem weer zitten op een terras. Hij zwaaide, we stopten en hij vertelde dat hij ook een camping heeft aan het meer van Plav. In Plav kwam ik hem voor de 3e keer tegen, hij had net de ambulance terug gebracht naar het ziekenhuis. De Voorzieningheid was overduidelijk, en op die camping sta ik dus nu. Rustdagje en zojuist een heerlijk peddeltochtje gemaakt over het meer in een bootje van de camping. Rond die camping (ik ben enige gast) woont zijn hele familie en hebben ze ook een grote boomgaard en uitgebreidde moestuin met kassen, 7 koeien en nog wat schapen. Zo te zien heeft hij dus wel 3 banen. Maar ze worden alle 3 breed lachend en praatjes makend uitgevoerd.
Gisteravond uitgenodigd door de familie  en met een stevige borrel uit eigen boomgaard vooral veel gesproken met zijn broer die 13 jaar in New York heeft gewoond. Opnieuw veel oorlog. Als 17 jarige was hij gerecruteerd voor het Yoegoslavische leger en zou hij moeten gaan vechten tegen de Kroaten rond Dubrovnik. Maar hij merkte dat het niet meer hetzelfde leger was waar zijn vader en opa (als partizaan) ook onderdeel van waren geweest. Dat was een 'gemengd' leger met militairen uit alle verschillende etnisch / religieuze groepen. Nu waren alle officieren Servisch geworden, er was geen buitenlandse vijand maar er moest vooral wraak genomen worden op alles wat Serviërs zou zijn aangedaan in WO 2. Hij vertelde dat een buurman van zijn schoonvader hem beldde: 'Ik moet je huis in brand steken: vlucht!' Hijzelf deserteerde en  vluchtte via Duitsland naar de VS. Hij vertelde over beschietingen, de lynchpartijen en de plunderingen.
Het zijn gruwelijke verhalen uit een onwerkelijke wereld die in zo'n schril contrast staan met de warmte waarmee je hier ontvangen wordt.

Morgen loop ik Albanië in vanuit een iets andere hoek dan oorspronkelijk gedacht. Het zijn de 'Onzalige Bergen', het gebied waar ook het boek van A. den Doolaard - de Herberg met het hoefijzer' speelt. Ik schreef er eerder iets over als aanleiding voor het mysterieuze gevoel dat Albanië en de Balkan bij mij opwekte.  (Zie eerste verhaal 'Herberg in de Balkan' van 2 jr terug). Het derde en laatste land van deze tocht is in zicht.