My castle, my home

In het routeboekje dat ik nu gebruik (Paul Benjaminse, Midden Europa) werd het al genoemd 'Een maf kasteel gebouwd door een zonderling.' Ik had er verder niet meer aan gedacht tot ik er plotseling voor stond in een dorpje vlak bij de grens tussen Oostenrijk en Slovenië. Midden in het dorp stond een  gebouw dat iets was tussen een Disney sprookjeskasteel en een enorme suikertaart. Langs de weg stond iemand aan de riolering te werken en ik vroeg of daar ook iemand in woont. Je kan aanbellen, zei hij, misschien kan je binnen kijken. En inderdaad bij de voordeur stond een handgeschreven bordje Bitte klinglen. Na een tijdje kwam er een oude meneer naar buiten gesloft. Ik doe alleen rondleidingen voor groepen van 12 of meer personen,  zei hij en bovendien zijn we aan het eten. Maar hij zag mijn fiets en omdat ik helemaal uit Holland op de fiets was gekomen wilde hij wel een uitzondering maken. Over een half uurtje zijn we klaar. In de tuin van een historisch museum daar vlakbij ging ik ook aan m'n lunch, de directeur/suppoost kwam naar buiten en heeft me in die tijd veel verteld over de geschiedenis van de Sloveense minderheid die in dit gebied woont en over zijn Citroën 2CV die hij aan het restaureren is. Veelzijdige interesse.

Daarna kon ik naar binnen. De eigenaar -Johann, zijn vrouw heet Elbe en het kasteel Schloss Elberstein -  had  in 1976 hier een oud huis gekocht en de afgelopen 46 jaar is hij aan het bouwen. Al als jongetje van 10 had hij ervan gedroomd in een kasteel te wonen en die droom was hij nog steeds aan het realiseren. Hij bouwt alles zelf-soms met wat hulp van zijn broer en dorpsgenoten. Van  beroep is hij meubelmaker en dat is zeker te zien aan de enorme hoeveelheid houtsnijwerk in deuren, deurposten, kasten, balkenwerk, trappen ed. Vijf jaar aan gewerkt, wees hij naar de gigantische deurposten, twee jaar - ingelegde houten vloer. Alles in zijn vrije tijd, nee vakantie daar hield hij niet van. In een kamer moest de vloer nog gedaan. Of ie nooit in de verleiding kwam om een stukje linoleum te kopen, vroeg ik hem. Mistroostig schudde hij het hoofd, dat kon echt niet. Daarnaast stond het huis boordevol met door hem gemaakte gipsen beelden. Veel engeltjes, Heilige Maagden, Jezussen, druiventrosjes, vasen, Griekse nymphen, arenden etc. Het stond er allemaal. Aan de muur hingen schilderijen, allemaal zelf nageschilderd zij hij trots. Samen met m'n vrouw, meer dan duizend schilderijen. En inderdaad,  Rembrandt, Rubens, Durer, Velasquez, het hing er allemaal rijen dik. Nogal beduusd door de enorme productie van 46 jaar noeste arbeid nam ik afscheid. Ik durfde niet te vragen wat er ging gebeuren als hij dit leven moest verwisselen voor de eeuwigheid.

En toen beide voeten weer op de pedalen en trappen maar. Tussen Oostenrijk en Slovenië liggen de Krawaten. Prachtige bergen, spitse toppen,  wilde beken, bossen en  rotsen. En in een smalle kloof slingert de weg zich omhoog met vreselijk veel haarspeldbochten. De pas ligt op 1218 meter en ik begon op 400. Ooit heb ik samen met Bert op weg naar Istanboel een pas van 2000 m hoog befietst en daar zag ik onderweg af en toe wel sterretjes. Deze was inderdaad minder zwaar, maar nog wel echt zwaar, zwaar. Bovenop stond de douanepost maar helaas niemand om een fraaie stempel in mijn paspoort te zetten. Helemaal voldaan sjeesde ik naar beneden. Een paar kilometer onder de top ligt een schitterende camping met veel biologisch  verantwoorde kippen, koeien, schapen en zelfgebakken brood. Met allemaal lieve jongens en meisjes met rugzak en kleine tentjes die druk aan het bergwandelen zijn. Heerlijk geslapen in dit mooie land.